Nú fundast vit á Zoom, fáa heilivág bornan til dyrnar og hyggja at ólavsøkukabarettini á kvf.fo. Gerandisdagurin gjørdist knappliga eitt sindur talgildari í mars, og um tú trívist í tí ella ei, so hevur tú allarhelst fleiri royndir við tí talgilda heiminum enn fyrr í ár.
Um tað er av politiskum ávum, ella tí vit sjálvi hugsa okkum um einaferð afturat, áðrenn vit gera tað, sum vit “plaga at gera”, so eru vit eitt sindur meira opin fyri at brúka talgildar loysnir í dag. Tað er ikki líka lætt fyri øll – men tað er ein veruleiki, sum er komin fyri at vera.
Fyri at skilja eitt sindur betur, hvat ger hesa lærugongdina annaðhvørt lætta ella frustrerandi, fara vit at hyggja upp á heilan, og hvussu hann tulkar tað, sum vit síggja. Fyri 20 árum síðani skrivaði amerikanarin Steve Krug bókina Don’t Make Me Think, har hann vísir á, hvussu heilin velur dovinskap fram um aktiva luttøku, og hvussu talgilt innihald kann skipast, fyri at vit betur kunnu fylgja við.
Her eru 6 ting um, hvussu vit uppfata tað, sum vit síggja.
Vit hava eitt endamál, og vit elska at spara tíð. Vit lesa ikki meira enn absolutt neyðugt, so ikki spilla okkara tíð, takk.
Tað hjálpir at sjónliggera sambond millum elementini á einari brúkaraflatu.
Her kunnu vit hava hetta í huga:
Nógv billa okkum inn, at fólk altíð vilja síggja nýtt. Men har eru so ræðuliga nógvar tíðarkrevjandi skipanir, heimasíður og annað, sum vit brúka til dagligt – allar við sínum egnu interaktiónum, sum vit skulu læra.
Verða vit presenterað fyri nøkrum nýggjum, sigur heilin ofta bara nei.
Tað er uppgávan hjá sniðgevum at gera tingini greið. Alt skal "siga seg sjálvt". Tá vit skilja, hvussu ein vøra ella skipan riggar, fara vit neyvan at skifta til eina aðra. Dømi: Um vit duga at brúka nándgjald ella Apple Pay, halda vit okkum mest til tað, framum at tasta kotuna til Visa-kortið inn.
Sama við eini iPhone: Vit brúka fingrarnar til at zooma, flyta, skrolla og hyggja, hvat hendir á skerminum. Tú leggur ikki merki til, hvussu teknologiin riggar. Tað kann virka so intuitivt og lætt at skilja, at vit enntá ofta síggja børn zooma inn á pappírstekningar.
Tá vit fara inná eina talgilda loysn (t.d. ein e-handil), skulu vit helst ikki hugsa:
Allar spurningar sum brúkarar seta, gerast partur av teirra fatanarligu arbeiðsbyrðu (orkan ið heilin brúkar at finna svør). Hvørja ferð okkurt ikki riggar sum tú væntar, legst afturat tínum langa lista av spurningum. Tað er ikki nóg gott.
Tá vit ferðast á netinum, hava vit øll ymisk ørindi. Tí skulu vit ikki taka tað persónligt, um onkur lítil detalja á eini heimasíðu ikki er, sum tú ætlar. Tað kann vera hon er sjálvsøgd fyri teg, men kanska er hon hjálpsom fyri ein annan vitjandi.
Kemur tú í tankar um eina heimasíðu ella app, sum fær teg at ivast? Sig tað við tey, sum varða av henni. Um tú ikki sigur tað, kann tað vera at eingin sigur tað – sjálvt um onnur kanska hugsa tað. Tað góða við tí talgilda er, at tað altíð kann broytast, og soleiðis kann upplivingin bøtast.
Um tú heldur hetta vera spennandi, kann eg viðmæla bókina Don’t Make Me Think hjá Steve Krug.